"Derinlere hükmeden şey sessizliğin gücüdür.

Beni cesaretlendiren ise; bu sessizliğin sesini duyar gibi olmamdır."

Sessizliğin sesini duyarak, derinlerdeki çığlıklara kulak kabartarak ve görmezden gelinen, hayatlarımızdan birer suskun gölge gibi geçip gidenleri görmekte direterek başladı her şey...

Güneşe arkasını dönme cesaretini gösterenlerin görebildiği, karanlıkta kalmış, ötekileştirilmiş, bilerek ya da bilmeyerek farklı şekillerde rencide edilmiş çoğu kişi, bu romanda kendine bir yer buldu. Onlar bazen sokağımızdan geçen kağıt toplayıcısı çocuktu, bazense Beyoğlu’nun arka sokaklarını mesken tutmuş bir hayat kadını. Hepsinin hayat mücadelesi aynıydı ama hayatın onları kucaklayış şekli farklıydı. Toplumun ötekileştirdiklerine kader de hüzünlü sonlar yazmakta
ustaydı.

Her şey güneşe sırtımı dönünce başladı. Karanlıkta kalan kısımlarımı gördüm. Gördüklerimi önce gölge diye tanımladım. “O” bir gölge dedim. Sonra baktım herkeste var o gölgeden. Sadece güneşe arkasını dönenlerin görebildiği. Herkesin bir “O” su vardı. Yani karanlıkta kalmış, ilgi gösterilmemiş, ötekileştirilmiş bir “O”.  Bir araya geldi “O” lar ve ONLAR oldular. Kimi kâğıt topladı, kimi LGBTİ mensubu oldu, kimi Beyoğlu’nu mesken tuttu evsiz, barksız yaşadı. Bimekan oldu. İttik “Onlar”ı, ötekileştirdik. Rencide ettik ve kendi sokaklarına, gettolarına hapsettik. O ben idi, onlar biz idiler. Öteki olmadan önce. Dedim ya her şey güneşe sırtımı dönüp kendi karanlığımı, gölgemi görmemle başladı. Kendimi RENCİDE GÖLGELER SOKAĞI’nda buldum.

Kız Tayyar’a ve Gececi Necdet’e sıkılan silahın sesini duydum.  Kız Tayyar’ın müşterisinden yediği tokata sinirlenen Selma’nın isyanını gördüm. Selma’nın Handan’a olan aşkına şahit oldum. Handan’ın lüks arabasıyla çarptığı Çocuk Ahmet’in, çöplerin arasında bulduğu ve tek oyuncağı olan çember tam önümde yere düştü ve Çocuk Ahmet’in bayılmadan önceki son sözü “Yarın gelemeyeceğim Kitapçı Amca” cümlesi beni daldığım karanlıktan uyandırdı.

Tüm web marketlerde
www.kitap365.com

İstanbulkitap.com

Yorumlar